Autor: Janusz L. Wiśniewski
Wydawnictwo: Wielka litera
Ilość stron: 450
Ocena:
5/6
Źródło: szafa z książkami
Czytam tą książkę od dawna, od bardzo dawna, co rzadko mi się zdarza. Bo albo czytam od razu, albo odkładam i nie wracam. A tą odkładam i za kilka dni do niej wracam.
Powodów jest kilka: po pierwsze intrygują mnie książki Wiśniewskiego. Dlatego wracam. Do tej pory znam go z felietonów, które uwielbiam za zakończenia, z "Samotności w sieci", którą lubię bardzo,a film robi na mnie wrażenie nawet po 10 oglądaniu, z "Bikini", która do dziś tkwi w mojej pamięci, mimo, że czytałam ją kilka lat temu. Autor ma tak rozległą wiedzę, tak skrajnie różnymi dziedzinami się interesuje i zajmuje, że budzi mój podziw i szacunek. Ma to swoje odzwierciedlenie w tej książce. Tematyka jest strasznie szeroka: religia, Bóg, fizyka, genetyka, słane osoby i ich życiorysy...
Z tego wynika powód nr dwa, a może nawet trzy, dlaczego odkładam: zbyt chaotycznie tematy się przeplatają, dygresje są dość długie, tak, że zapomina się, od czego się zaczęło, a tu nagle powrót do zasadniczej kwestii. Trochę to męczy. Poza tym jest ich taki natłok, że czasem trzeba po kilku str książkę odłożyć, żeby przemyśleć to, co się przeczytało, albo żeby kolejny nie spowodował już bólu głowy;)
Powód czwarty to język. Stylizowany na potoczny język prostej kobiety, której młodość przypadła na czas wojny mniej więcej. Chwilami przeszkadza mi szyk zdań, nietypowy, ale można się przyzwyczaić;)
To nie jest powieść o jednolitej akcji. To obraz myśli autora. Jedna z niewielu książek, którą czytam nie ze względu na losy bohaterów, a po to, by poznać myśli autora. A jego poglądy, spostrzeżenia są często zaskakujące i niestandardowe.
Książkę czytam nadal i mam przed sobą jeszcze wiele stron. Pewnie zajmie mi trochę czasu dobrnięcie do końca, ale książka zostanie na pewno w mojej szafie i będę do niej co jakiś czas wracać.
