Ocena: 5/6
Ilość stron:
Źródło: pożyczona
1.czerwca 1943r. Mała wioska na Zamojszczyźnie, która, jak wiele innych, przestała istnieć w ciągu kilku godzin. Dzieci widziały śmierć swoich rodziców i rodzeństwa, zgliszcza swoich domów. Potem te, które przeżyły, trafiły do domów dziecka lub pod opiekę dalszych członków rodziny. Wśród nich była Terenia, matka Autorki. Ten traumatyczny dzień odcisnął się piętnem na całym życiu jej, ale też jej rodziny, dzieci. Janko pokazuje, że strach, tragedia, okrutne dzieciństwo są przenoszone na kolejne pokolenia, dotykają także osoby, które nie były świadkami makabrycznych wydarzeń. Opisuje wojenną rzeczywistość, którą jak sama określa-wyssała z mlekiem matki, jakby sama jej doświadczyła.
To powieść-dokument, napisana reporterskim stylem, oszczędna w przymiotniki, a jednak aż kipiąca od tłumionych emocji. Narracja często prowadzona jest w czasie teraźniejszym, co po raz kolejny przywodzi na myśl, jakby Autorka relacjonowała to, co widzi. W dużej części jest to rozmowa dwóch kobiet. Córka przypomina matce pewne fakty, dzieli się informacjami zdobytymi z różnych źródeł, dopytuje o szczegóły.
Powieść, po której na długo zapada cisza....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz