Rok pierwszego wydania: 2009 (w Polsce 2019)
Ocena: 4/6
Autobiograficzna opowieść człowieka, który po wielu latach próbuje wrócić do miasta dzieciństwa, zrozumieć zachowania i wartości ludzi je zamieszkujących, w tym swoich rodziców.
Autor pochodzi z rodziny robotniczej, która od pokoleń żyła w niedostatku. Jest pierwszym jej członkiem, który dzięki wykształceniu dokonuje awansu społecznego. Studia pogłębiają różnice między nim, rodzicami i braćmi. Didier nie chce żyć, jak oni. Obserwuje codzienny trud matki sprzątaczki i ojca robotnika, który nie zapewnia im godnego życia. Od dzieciństwa uwielbia czytać, stroni od robotniczych atrakcji i wartości. Dodatkowy mur w relacjach z najbliższymi stanowi brak akceptacji jego orientacji seksualnej. Jako młody chłopak ucieka do Paryża, zrywa wszelkie relacje z rodziną, by wreszcie móc żyć po swojemu, zarówno intelektualnie, jak i w środowisku gejowskim. Przeszłość i korzenie tkwią w nim jednak głęboko. Jest z wykształcenia socjologiem, a wykluczenie i homofobia od wielu lat są przedmiotem jego badań.
Książka stanowi próbę analizy klasy robotniczej. Eribon wskazuje na różnice między nią, a inteligencją, do której od lat należy. Ma jednak świadomość, że nie uda mu się zapomnieć, skąd pochodzi. Dużo tu osobistych wspomnień, wnikania w swoje odczucia jako człowieka, który podjął decyzję o odcięciu się od najbliższych, ale i zastanawiania się, co w tej sytuacji czuli rodzice i bracia. Autor mówi o wstydzie, poczuciu wykluczenia, byciu nierozumianym, o potrzebie akceptacji społecznej.
Sporo opowiada również o polityce Francji w XX wieku, partiach, wyborach, o tym, jakie czynniki determinują życie robotników.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz