"Bari, syn Szarej Wilczycy" J.O. Curwood

Rok pierwszego wydania: 1917
Ocena: 4/6

To kontynuacja powieści Curwooda o Szarej Wilczycy, jednak każda z części może być czytana niezależnie.
Bari jest wilkiem, jednak w jego żyłach płynie także krew psa. I to właśnie ta domieszka budzi w nim potrzebę przywiązania, hamuje lęk przed człowiekiem. Jako małe szczenię, Bari oddala się od legowiska, gubi w lesie, wiele tygodni spędza walcząc samotnie o przetrwanie. Aż wreszcie spotyka Nepeese, młodziutką pół- Indiankę. Między nimi nawiązuje się silna więź, która po kilku miesiącach przyczyni się do uratowania życia dziewczyny.
Curwood był wielkim miłośnikiem i znawcą przyrody, co daje się odczuć na każdej stronie powieści. Wędrował samotnie  przez dzikie tereny północnej Ameryki i Kanady, poznawał twarde życie traperów i poszukiwaczy złota, podpatrywał życie zwierząt. Przygody Bariego i Nepeese są owocem tych wędrówek. Opisy pięknej przyrody i zwyczajów bobrów czy niedźwiedzi przeplatają się z brutalnością, do jakiej skłonny jest żądny władzy, pieniędzy i kobiety mężczyzna.
Opowieść o wilku i jego towarzyszce, choć chwilami pełna grozy i zła, snuje się spokojnie i wolno wśród dzikich lasów Dalekiej Północy. Pozwala się przenieść w czasie i przestrzeni.

"W pułapce myśli. Jak skutecznie poradzić sobie z depresją, stresem i lękiem" S. Smith, S,Hayes

Rok pierwszego wydania: 2016
Ocena: 5+/6

ACT to Terapia Akceptacji i Zaangażowania. Jej celem jest wzmacnianie elastyczności psychologicznej czyli zdolności do zauważania i reagowania na własne myśli, odczucia, wspomnienia w sposób pozwalający na życie zgodne z własnymi wartościami i celami. Ma doprowadzić do podwyższenia jakości życia i uporania się z problemami zarówno u osób przeżywających trudny okres w życiu, borykających się z lękami czy depresją, uzależnieniami, przewlekłym bólem, jak i tych, którzy chcą trenować swój umysł.
Wielu z nas bezskutecznie przez wiele lat walczy z negatywnymi odczuciami, emocjami czy wspomnieniami, by móc żyć pełnią życia. Najczęściej sięgamy po znane sposoby, starając się wypierać to, co powoduje psychiczny ból lub unikając trudnych sytuacji. Nasze życie traci jednak na wartości, nie jest takie, jakie mogłoby być. Autorzy proponują coś całkiem innego: namierz swoje odczucia, myśli, które mają na ciebie negatywny wpływ. Nie uciekaj od nich. Nie analizuj. Po prostu bądź ich świadom, przypatrz się im z boku, a potem...zaangażuj się w to, co jest ważne tu i teraz!
Książka napisana jest w bardzo ciekawy sposób. Najpierw w przystępnych słowach autorzy wyjaśniają, jak funkcjonuje umysł. Teorię popierają wieloma praktycznymi ćwiczeniami, których wykonanie (do czego cały czas namawiają) rzeczywiście odkrywa przed czytelnikiem tajniki i zaskakujące schematy działania umysłu. Kolejne rozdziały to podpowiedzi technik obserwacji własnych myśli i odczuć, zarówno psychicznych jak i fizycznych, które znów praktycznie mają doprowadzić do zmiany nawyków i w efekcie wyższej, bardziej satysfakcjonującej jakości życia. Uważność i akceptacja pozwalają na podążanie w wybranym przez siebie kierunku, zamiast skupiania się na negatywnych odczuciach.
Dla mnie książka była niezwykle ciekawym odkryciem. Przystępny język i bardzo praktyczne podejście do tematu sprawiały, że czytałam ją z wielką przyjemnością i zaangażowaniem.

" Wstań i jedź!. Niemożliwe jest osiągalne" Małgorzata Krasoń, Łukasz Krasoń

Rok pierwszego wydania:
Ocena: 5/6

Historia Gosi i Łukasza jest niezwykła. Ona - zakompleksiona, zagubiona dziewczyna, nie wierząca w siebie i nie lubiąca siebie, niosąca na plecach ciężki bagaż doświadczeń z dzieciństwa. On - od dzieciństwa chory na dystrofię mięśniową, od lat poruszający się tylko na wózku, zależny od innych nawet w najprostszych codziennych czynnościach. Poznali się przypadkiem, w sieci. Zaprzyjaźnili i pokochali. I podjęli szaloną decyzję: chcą spędzić razem resztę życia!
Łukasz, urodzony marzyciel, przekonany, że "chcieć to móc" nawet mając ciało odmawiające współpracy, uczy swego optymizmu Gosię. Ona, w pełni sprawna fizycznie, staje się jego przewodniczką i opiekunką w realiach codzienności. Razem zaczęli spełniać swoje marzenia, które "zwykłemu" człowiekowi wydają się po prostu nierealne. Zamieszkali sami w Hiszpanii, zorganizowali projekt "wstań i jedź" - przejechali z konwojem na specjalnym rowerze 2500 km by w dużych miastach Polski opowiadać swoją historię i motywować innych do spełniania marzeń. Mimo barier, ogromnego wysiłku, zmagania się ze swoimi słabościami - są niepokonani!
W książce swoją opowieścią i konkretnymi radami motywują czytelników, by uwierzyli, że wiele w ich życiu zależy od nich samych. Większość z nas ma marzenia, małe i duże, jednak tak niewielu robi pierwszy (i każdy kolejny) krok, by je realizować. Popadamy w marazm, budujemy wokół siebie mury, coraz wyższe i coraz trudniejsze do przekroczenia. Myślimy, że nic dobrego nas już nie czeka, nie warto marzyć, planować, wyjść ze strefy własnego komfortu.  Gosia i Łukasz przekonują, że nie trzeba być idealnym, żeby być szczęśliwym. Nie oszukują, że wszystko stanie się "samo", ale zachęcają do pracy nad sobą, do mierzenia się ze słabościami, kreowania swoich pozytywnych myśli. By iść coraz odważniej i sięgać coraz wyżej:)
Ta na pozór krucha, drobna dziewczyna ma w sobie niesamowitą siłę, by dzień po dniu iść naprzód w tym niezwykłym tandemie. Ten schorowany chłopak, który sam nie może podnieść nawet szklanki z herbatą, ma taką moc w swoich słowach, że jest w stanie kruszyć skały złych myśli w duszach i umysłach innych.
Łukasz odkrył w międzyczasie swoje powołanie, został mówcą motywacyjnym i wygłasza prelekcje dla bardzo zróżnicowanego audytorium.
Książka napisana jest przejrzyście, prostym, obrazowym językiem, przez co ma szanse dotrzeć do każdego czytelnika. Równocześnie wypowiedzi Gosi i Łukasza nie są nachalne, stanowią raczej zbiór własnych doświadczeń, obraz tego, jak oni budowali swoją samoświadomość oraz podpowiedzi, jak można czerpać radość z codzienności i znajdować szczęście w zwyczajnym życiu. Dla każdego, kto jest zainteresowany bliższym kontaktem czy pomocą, pozostają do dyspozycji w internecie.

Plany i wyzwanie - własna półka

W ciągu ostatnich kilku miesięcy znacząco zmniejszyła się ilość zachomikowanych w biblionetkowym schowku tytułów, określonych jako "poszukiwane". A to oznacza, że udało mi się znaleźć w bibliotece wiele książek, które już od dawna chciałam przeczytać.
Wraz z końcem wakacji, a nawet niestety lata, którego tak naprawdę było bardzo mało, dojrzałam po raz kolejny do powrotu do własnej biblioteczki. Po raz kolejny sama sobie rzucam wyzwanie: przez kolejne miesiące czytać książki jedynie z własnej półki. Nie przynosić nic z bibliotek, nie kupować nic nowego. Rok temu wytrwałam chyba tylko półtora miesiąca. Ale kilka pozycji własnych wreszcie doczekało się swojej chwili:)
Moje półki z książkami pękają w szwach, są na niej przedstawicielki różnych gatunków, wagi i grubości. Znajdzie się na nich coś na jesienną chandrę, coś z klasyki, coś z dawnych szkolnych lektur, coś poważnego i coś lekkiego. Warto zapoznać się z powieściami kupowanymi pod wpływem chwili, nastroju, leżakującymi czasem latami, pełnymi kurzu, ale i tymi pachnącymi nowością:)
Do dzieła:)
Ciekawe, ile się uda w tym roku:)

1.  "Wstań i jedź" 
2. "W pułapce myśli "
3. "Bari, syn Szarej Wilczycy"

"Irena" Małgorzata Kalicińska, Barbara Grabowska

Rok pierwszego wydania: 2012
Ocena: 3+/6

Trzy pokolenia kobiet. Irena-80-letnia, świeżo upieczona wdowa, przyszywana ciotka i babcia dwóch pozostałych. Zawsze rozsądna, opanowana, pełna życiowej mądrości. Dorota-50+, chaotyczna, roztrzepana, od niedawna właścicielka własnego biznesu. Jagoda-25+, córka Doroty, zapracowana menadżerka z korporacji, zżyta ze swoją firmą, wydaje się zadowolona z pracy i swojego  życia, koordynatorka wszystkiego, nie raz  czuje się jak matka swojej matki...
Bohaterki poznajemy w momencie śmierci Felka, męża Ireny, z którą wprawdzie byli jak ogień i woda, ale jednak kochali się bardzo. Dorocie zastępował dawno zmarłego ojca, a dla Jagody był jak najlepszy dziadek.
Powieść to obraz relacji między matką i córką, między małżonkami, relacji nie tylko rodzinnych. Pełnych niełatwych emocji, bolesnych wspomnień i oczekiwań wobec tej drugiej strony, braku zrozumienia, rozczarowania, cienia dawnej tajemnicy. Gorzki chwilami obraz współczesnego świata korporacji, ale i zagubionych kobiet, które kiedyś oddały swoje życie dzieciom, a potem zostały same, bez pracy, zainteresowań, swoich wartości...
W sumie nie wiem, czemu tytuł brzmi Irena, bo o Irenie w tej powieści jest najmniej. Może dlatego, że w niej jest najwięcej życiowej mądrości, którą "karmi" Jagodę i Dorotę w chwilach kryzysów i nie tylko?
Narracja prowadzona jest dwutorowo, na przemian poznajemy punkt widzenia Doroty i Jagody. Różne spojrzenia na tą samą sytuację, na współczesny świat, życie.
Co mnie nieco uwierało, to język, jakim autorka się posługuje. Nie lubię w powieściach słówek typu siema,  no to nara, kolnę wieczorem. Tak mam. I chyba dlatego coraz mniej mi po drodze ze współczesnymi polskimi pisarkami, starającymi się być cool, wyluzowanymi kumpelami czytelniczek. Jednak tutaj współczesny język młodych ludzi można uznać za element podkreślał dzielący pokolenia przepaść.

"Cześć, co słychać?" Magdalena Witkiewicz

Rok pierwszego wydania: 2016
Ocena: 4,5/6

Pomimo rozczarowania "Pracownią dobrych myśli" postanowiłam dać jeszcze jedną szansę pani Witkiewicz.  Tym razem się nie zawiodłam!
Zuza, główna bohaterka i narratorka "Cześć..." znajduje się w połowie życia, czyli u progu czterdziestki. Dom, dwie córeczki, ten sam od piętnastu lat mąż, udane małżeństwo, zdrowie, praca, czy można chcieć czegoś więcej? Zuza była pewna, że ma wszystko, co jej do szczęścia potrzebne. Do czasu spotkania z trzema przyjaciółkami z okazji dwudziestolecia matury. W czasie wspominek wypłynęła postać Pawła, wielkiej miłości licealnej Zuzy. Kobieta wróciła pamięcią do tamtego okresu, pełnego emocji, pierwszych pocałunków, odnalazła stare listy i postanowiła odezwać się do Pawła na FB. Od tego momentu, od tytułowego: cześć, co słychać? zaczyna się niebezpieczna gra. Zuza chce tylko znów poczuć motyle w brzuchu, przekonać się, że nie jest jeszcze za stara, że życie jeszcze sie nie skończyło. Jednak stawka, którą ryzykuje, jest bardzo wysoka...Przy okazji kobieta rozlicza się sama przed sobą z wielkiej i tragicznej tajemnicy, którą przez dwadzieścia lat wypychała ze świadomości, a która tak naprawdę cały czas ciążyła nad jej życiem i niszczyła psychikę.
Bardzo dobra powieść o psychice, pragnieniach dojrzałej kobiety, która z jednej strony ma ciężko wypracowany spokój i stabilizację, z drugiej-marzenia, by odżyła młodość.
Na usta cisną się słowa krytyki, na jakie zasługiwało zachowanie Zuzy, tym bardziej, kiedy czytelnik dowiaduje się o dawnych zachowaniach Pawła. Jednak czy tak naprawdę w duszy wielu z nas nie czai się marzenie o takim adoratorze, który wniesie trochę świeżości, uwielbienia i tych motyli w szarą monotonię codzienności? Autorka bardzo ciekawie i rozsądnie prowadzi czytelnika do odpowiedzi, czy warto igrać z ogniem i podpalać fajerwerki dla krótkiego, choćby najpiękniejszego pokazu...

"Kochanek Lady Chatterley" D.H. Lawrence

Rok pierwszego wydania: 1928
Ocena: 3/6

Młodziutka Konstancja Chatterley wiedzie spokojne, poukładane życie u boku męża-kaleki. Jedyne, czego jej brakuje, to rosnąca potrzeba bliskości z mężczyzną. Coraz bardziej skupiona na swojej kobiecości, przystaje na propozycję męża, by nie rezygnowała z tej strefy życia i znalazła sobie kochanka. Lady Chatterley nawiązuje romans, czysto fizyczny, z gajowym, człowiekiem bardzo prostym, z niższej klasy społecznej.
Wszelkie reklamy powieści podkreślają obecność w niej skandalizujących scen erotycznych. Rzeczywiście, zachowania głównych bohaterów, dialogi-przeczą ówczesnej pruderyjności angielskich wyższych sfer. Jednak nie one stanowią trzon. To raczej opisy zderzenia klas społecznych wysuwają się na pierwszy plan. Bogata, znudzona życiem arystokracja kontra ubodzy górnicy, robotnicy, zdeterminowani, często zgorzkniali, prości.
Powieść nie zachwyca swą formą. Językowo można ją wręcz uznać za całkiem słabą. Warto przebrnąć, by po raz kolejny przyjrzeć się relacjom społecznych Anglii z przełomu XIX i XX wieku.

"Pracownia dobrych myśli" Magdalena Witkiewicz

Rok pierwszego wydania: 2016
Ocena: 2/6

Kamienica przy ulicy Przytulnej 26, należała kiedyś do pani Pelagii, która miała na dole swoją pracownię krawiecką. Wszem i wobec było wiadomo, że suknie ślubne przez nią uszyte są gwarantem szczęścia małżeńskiego. Po jej śmierci pracownię odziedziczyła jej córka Grażyna, ekscentryczna artystka i wnuk Florian,który właśnie porzucił studia inżynieryjne by zając się florystyką. W ten sposób chce, podobnie jak babcia, uszczęśliwiać ludzi.
Autorka stworzyła w swej powieści poczet ciekawych osobowości bohaterów. Oprócz Grażyny i Floriana w kamienicy mieszka od wielu lat sędziwa staruszka, której głównym zajęciem jest wylegiwanie się na poduszce w oknie i zbieranie wszelkich plotek oraz oglądanie nocnych reality show z sąsiadem Zbyszkiem. Wprowadza się tu Giga, młoda dziewczyna, nieco już rozczarowana ludźmi i światem, która właśnie w miasteczku znalazła pracę marzeń.
Jednak powieść jest dla mnie koszmarnie płytka i mdła. Tego, ze nie będzie jakimś ambitnym dziełem-spodziewałam się, jednak oczekiwałam klimatu bardziej jak na ulicy Staromiejskiej, rękodzieła, ciepełka. A zderzyłam się z nudą, małomiasteczkowym zamiłowaniem do plotek i robieniem sensacji z niczego. Nawet tej przytulności jakoś nie odczułam!
Jedyne, bo bardzo mi się podoba, to okładka. Dokładnie oddająca opis kamienicy przy ulicy Przytulnej:)

"Dom w Ulsan czyli nasze Rozlewisko: Korea Południowa oczami ekspata" M. Kalicińska, V.Miller

Rok pierwszego wydania: 2016
Ocena: 4/6

Małgorzata Kalicińska-kobieta na zakręcie i Vlad Miller-ekspat, samotny z daleka od kraju z rodziny. Poznali się w internecie. Coraz lepiej im się rozmawiało. Wreszcie spotkali się na żywo, w Poznaniu, uznali, że to jednak "to" i wreszcie pisarka po 14-godzinnym locie wylądowała w Ulsan, koreańskim mieście portowym, do którego miała wracać kilkakrotnie na sześć miesięcy w roku.
W pięknie wydanej (National Geographic) książce oboje opisują, jak się poznali, jak najpierw Siwy, a potem Małgorzata znaleźli się w Korei Południowej, a potem...o życiu. O codzienności, pracy w stoczni, zakupach, kuchni i wycieczkach. Przytaczają też wiele ciekawostek.
Tekst opatrzony jest mnóstwem pięknych zdjęć.
Czyta się lekko i przyjemnie. To nie jest typowy reportaż o danym kraju, to nie relacja podróżnika, a subiektywna opowieść zwyczajnych ludzi, którzy wiodą całkiem zwyczajne życie na drugim końcu świata.